WINOBLUSZCZ PIĘCIOLISTKOWY

Parthenocissus quinquefolia, powszechnie znany jako „dzikie wino”. Pnącze to osiąga do 25 m wysokości, ma zaczerwienione pędy opatrzone wąsami i przylgami. Kwitnie w lipcu, ale kwiaty ma drobne, nieefektowne. Ozdobne są natomiast owoce kuliste, granatowe. Pochodzi z Ameryki Północnej. Jest bardzo wytrzymały na mrozy surowych zim. Rośnie dobrze w różnych warunkach glebowych, znosi też zacienienie. Ma duże wartości ozdobne głównie dzięki liściom czerwieniejącym w okresie jesieni. Słabo trzyma się ścian i wymaga przywiązywania do podpór. Nadaje się do pokrywania murów, siatek, a nawet średnio wysokich kominów (np. kotłowni centralnego ogrzewania). Ma wiele odmian ozdobnych, niestety nie znamy ich wytrżymałości na emisje zakładów przemysłowych. Podstawowy gatunek rozmnaża się przez siew lub sadzonki zdrewniałe cięte tuż przed zimą na 3 oczka i sadzone głęboko wiosną. Gatunkami o dość dużej odporności na zatrucie atmosfery, zwłaszcza przez SO2 okazały się też rodzime gatunki: bluszcz zwyczajny i wiciokrzew pomorski. W miejscach narażonych na działanie związków fluoru, np. w pobliżu hut aluminium lub wielkich cegielni można z powodzeniem uprawiać powojnik pnący, także zadomowiony w naszej rodzimej florze. Ich obszerne opisy podano w artykule o krajowych gatunkach pnączy. Zbyt rzadko uprawiany jest u nas.