KOBEA, zwana sępotą pnącą

Cobaea scandens. W Meksyku, skąd pochodzi, jest ona krzewem. U nas uprawia się ją jako jednoroczną. Ta stosunkowo mało znana roślina, nadzwyczajnie szybko rosnąca, osiąga wysokość 6 m, a czasem nawet i większą. Pędy jej rozgałęziają się obficie, mają liczne parzystodzielne liście zakończone wąsami. Duże dzwonkowate kwiaty z głęboką gardzielą osadzone są w kątach liści na dość długich szy- pułkach. W pąkach są one zielone, w miarę rozkwitania przybierają barwę fioletową. U odmiany ’Alba’ są one białe. Okres kwitnienia jest długi. Zaczyna się w lipcu i trwa do późnej jesieni. Nasiona w naszych warunkach klimatycznych zawiązują tylko kwiaty rozwijające się w pierwszej kolejności, najczęściej więc sprowadzamy je z zagranicy. Nasiona kobei wysiewamy po 2—3 szt. do doniczek, dosyć wcześnie już w marcu. Do każdej doniczki trzeba wetknąć 80 cm długości kij, aby wąsy czepne miały się czego chwytać. Przy masowej produkcji rozsady rośliny od czasu do czasu trzeba rozstawiać, aby pędy ich nie splątywały się. Do skrzynek balkonowych sadzimy je pod koniec maja w rozstawie 30 cm, a do gruntu w ogrodzie co 60 cm. Kobeę możemy także rozmnażać przy pomocy sadzonek zielnych przy końcu lata. Po ukorzenieniu rośliny posadzone do doniczek przechowujemy przez zimę w jasnych i chłodnych (do 10°C) pomieszczeniach. W roku następnym posadzone na miejsce stale kwitną wprawdzie wcześniej od otrzymanych z wysiewu nasion, ale nie są tak okazałe jak rozmnażane generatywnie.
Do uprawy wybieramy stanowiska słoneczne, znoszą wprawdzie półcień, ale wtedy mają luźny pokrój i kwitną mniej obficie. Najlepsza jest dla nich gleba próchniczna i zasobna w składniki pokarmowe. W okresie wegetacji pożądanym jest zasilanie roślin mniej więcej co 2 tygodnie nawozami wieloskładnikowymi, a w czasie suszy podlewanie. Kobea cieszy się opinią wyjątkowo odpornej na choroby i szkodniki.