KOKORNAK WIELKOLISTNY
Aristolochia durior pochodzi z Ameryki Pn. Jego ozdobą są zasadniczo tylko duże, sercowate liście, układające się dachówkowato i nadające roślinie egzotyczny wygląd. Kwiaty są wprawdzie bardzo oryginalne, fajkowate, schowane jednak między liśćmi, a i barwą nie wyróżniają się. Kokornak należy do silnych pnączy, rosnących lepiej i zdrowiej w miejscach mniej lub bardziej zacienionych, niż mocno nasłonecznionych. Rozmnaża się przez sadzonki zdrewniałe lub zielne (?), odkłady; nasiona są zwykle niedostępne. W tej grupie pnączy, poza wiciokrzewami („kaprifoliami”), o których pisałem obszernie w „Haśle Ogrodniczym” a obecnie omówiła je mgr D. Kraus, pozostały nam jeszcze dwa, bardzo cenne ze względu na jadalne owoce, ale niestety bardzo trudne do nabycia aktinidia i cytryniec.
AKTINIDIE
nazywane dawniej promienicami, mają owoce krótko mówiąc podobne do agrestu. U najbardziej u nas znanych wschodnio azjatyckich gatunków aktinidii ostrolistnej. A. arguta i pstrolistnej A. kolomikta dojrzewają one w lecie i szybko opadają. Oba gatunki mają niewielkie kwiaty, nie wyróżniające się szczególnie wśród liści. Aktinidia pstrolistna ma za to bardzo oryginalne liście, wiosną częściowo kredowo- białe, jakby poplamione wapnem. Wczesnym latem ta barwa zmienia się na różową, a później zanika. Pnącza te są odporne na mrozy. Sadząc je z myślą o owocach trzeba pamiętać, że są to często krzewy dwupienne, a więc żeńskie lub męskie. Niezbędne jest więc (dla owoców) sadzenie kilku roślin obok siebie. Rozmnażamy je wysiewając nasiona (b. drobne) pod szkłem lub przez odkłady, sadzonki zielne i zdrewniałe (także pod szkłem).