Przepisy ustawy stosują się do wód śródlądowych i morskich wód wewnętrznych
W zakresie ochrony przed zanieczyszczeniem i powodzią również do morza terytorialnego. Wody śródlądowe w myśl ustawy dzielą się na wody powierzchniowe, znajdujące się na powierzchni ziemi oraz wody podziemne, znajdujące się pod powierzchnią ziemi. Z kolei prawo wodne dzieli wody powierzchniowe na 2 rodzaje: wody płynące, znajdujące się w rzekach, jeziorach lub zbiornikach, z których cieki wypływają, lub do których wchodzą, potokach górskich, w źródłach, z których cieki biorą początek, wody stojące, znajdujące się w jeziorach i innych zbiornikach. W myśl przepisów prawa wodnego, wody na obszarze państwa stanowią jego własność. Ustawa wprowadza jednak wyjątek od tej zasady, a mianowicie, że wody powierzchniowe stojące oraz wody w studniach i rowach stanowią własność właścicieli tych gruntów. Na przykład wody w studniach i rowach znajdujące się na gruntach indywidualnych rolnika są jego własnością. Wody płynące nieraz dość znacznie zmieniają swoje koryto, zwłaszcza w okresie powodzi. Wtedy powstaje potrzeba ustalenia, gdzie jest granica między gruntami pokrytymi wodami powierzchniowymi, a gruntami przyległymi do tych wód. Granicę tę stanowi linia brzegu, którą jest bądź krawędź brzegu, albo linia, którą ustala się według zwyczajnego stanu wody. Jeżeli woda płynąca, stanowiąca własność państwa zajmie trwale w sposób naturalny grunt nie stanowiący własności państwa, grunt taki staje się z mocy prawa własnością państwa. Przymu- liska, odsypiska i wyspy powstałe w sposób naturalny na wodach stanowiących własność państwa oraz grunty uzyskane wskutek regulacji tych wód stanowią własność państwa. Na wniosek dotychczasowego właściciela gruntu może mu być przyznane odszkodowanie za zajęty przez wodę grunt.
